Szkoła Podstawowa im. Jana Pawła II w Trzygłowie

Historia szkoły

Urodził się,by służyć …

Papież Jan Paweł II

Dzieciństwo i młodość

Gdy w Wadowicach 18 maja 1920r. przychodził na świat drugi syn Karola Wojtyły seniora i Emilii z Kaczorowskich, matka poprosiła by otworzono okno. Chciała słyszeć płynące z kościoła dźwięki odprawianego akurat nabożeństwa majowego. Na chrzcie w dniu 20 czerwca 1920 roku rodzice nadali mu imiona: Karol Józef. Matka pracowała jako szwaczka. Ojciec był urzędnikiem wojskowym w stopniu porucznika.
W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia – Lolek. Był chłopcem nieprzeciętnie utalentowanym i usportowionym. Od wczesnej młodości wzrastał w atmosferze wiary i modlitwy, która panowała w domu rodzinnym. Już wtedy życie nie oszczędziło mu cierpień. Siostrzyczka Emilka zmarła w wieku niemowlęcym 6 lat przed jego urodzeniem, mamę stracił jeszcze przed Pierwszą Komunią św., starszego brata Edmunda trzy lata później.
W 1926r. rozpoczął naukę w czteroletniej szkole powszechnej. Był jednym z najlepszych uczniów w szkole, ministrantem w kościele. Lubił grać w piłkę nożną i wyprawy w góry. Od września 1930 roku Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Podczas nauki Karol zainteresował się teatrem.

Studia

14 maja 1938r. Karol Wojtyła zakończył naukę w gimnazjum otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą. Wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia rozpoczął w październiku 1938 roku.
Dnia 18 lutego 1941 roku po długiej chorobie zmarł ojciec Karola. Wiele lat później o tym okresie mówił sam Papież: „Kiedy skończyłem 20 lat, utraciłem już wszystkich, których kochałem.”
Wojna odebrała Karolowi Wojtyle możliwość kontynuowania studiów. Zaczął więc pracować jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay. Początkowo od jesieni 1940 przez rok w kamieniołomie w Zakrzówku, a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W tym okresie Karol związał się też z organizacją podziemną „Unia”, powiązaną ze środowiskiem katolickim, która starała się między innymi ochraniać Żydów.
W roku 1942 wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie oraz rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu.

Kapłaństwo

1 listopada 1946 roku kardynał Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola na księdza.
15 listopada Karol Wojtyła wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na uczelni Instituto Internazionale Angelicum. W 1948 roku ukończył studia z dyplomem summa cum laude.
W lipcu 1948 roku, na okres 7 miesięcy Karol Wojtyła został skierowany do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. Od tego momentu rozpoczął się dla młodego księdza okres wycieczek i podróży z młodzieżą po Polsce. W marcu 1949 roku Karol Wojtyła został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Tam też założył mieszany chorał gregoriański.
Dnia 12 grudnia 1953 jego praca „Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera” została przyjęta jednogłośnie przez Radę Wydziału Teologicznego UJ, jednak Wojtyła nie uzyskał habilitacji z powodu odmowy ówczesnego Ministerstwa Oświaty. Wykładał m.in. w seminariach diecezji: krakowskiej, katowickiej i częstochowskiej oraz na KUL w latach 1958 – 1978. W roku 1958 Karol Wojtyła, został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Był najmłodszym biskupem w historii polskiego episkopatu. Miał zaledwie 38 lat.

Polak Papieżem

30 grudnia 1963 roku Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 został nominowany kardynałem. Po zaledwie 33.dniowym pontyfikacie Jana Pawła I 16 października 1978r. 111. osobowe konklawe wybrało 58. letniego kardynała z Krakowa na papieża – 264. z kolei zwierzchnika Kościoła katolickiego. Sens słów: „Habemus Papam, Carolum Sanctea Ecclessiae Cardinalem Wotyla” z trudem docierał nie tylko do Polaków w kraju, ale i świadomości zgromadzonych na placu wiernych. Świat oniemiał. Na tronie Piotrowym miał zasiąść cudzoziemiec…
Wykładniki i styl pontyfikatu
Od 14 marca 2004 roku pontyfikat Jana Pawła II jest uznawany za najdłuższy, po pontyfikacie Świętego Piotra oraz bł. Piusa IX. Był papieżem przez 26 i pół roku (9665 dni). Jan Paweł II beatyfikował i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Według danych z października 2004 r. ogłosił błogosławionymi w sumie 1340 osób. Podczas jego pontyfikatu ponad 300 milionów ludzi przeszło na katolicyzm.
Osobistym sekretarzem Jana Pawła II przez cały pontyfikat był arcybiskup Stanisław Dziwisz.
Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie wschodniej i Azji w latach 80. XX wieku. Pontyfikat Jana Pawła II charakteryzowała przede wszystkim żelazna wola przywrócenia osobowości Kościołowi katolickiemu po latach kryzysu. Ojciec Święty poprzez całą swoją posługę, pielgrzymki, spotkania z ludźmi oraz słowo pisane stale walczył o to, żeby człowiek na nowo zaufał sobie, żeby na nowo odkrył swoją wielką godność.

Zamach

W dniu 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17:19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca w brzuch oraz rękę. Ojciec Święty wierzył, że swoje ocalenie zawdzięczał wstawiennictwu Matki Bożej. Potem wielokrotnie cierpiał z powodu różnorodnych dolegliwości będących następstwem postrzału. Nigdy nie ukrywał swoich niedomagań przed wiernymi ukazując wszystkim oblicze zwykłego człowieka poddanego cierpieniu. Po zamachu otoczenie papieża wprowadziło specjalne środki bezpieczeństwa. Wykonano opancerzony pojazd –Papamobil- do bezpiecznego poruszania się wśród witających Go wiernych.

Kapłaństwo

Jana Pawła II nazywano „ proboszczem świata”, „obywatelem świata”. Zawsze był blisko zwykłych ludzi. Jako pierwszy zwierzchnik Kościoła nie zważając na grożące mu niebezpieczeństwo, wchodził w tłum, aby ściskać wyciągające się do niego dłonie. Twierdził, że pasterz nie może bać się swoich owieczek. Charakterystycznym elementem pontyfikatu Jana Pawła II były podróże zagraniczne. Odbył ich 104. Odwiedził ponad 130 krajów na wszystkich kontynentach. Dotarł z orędziem miłości i pokoju do najbardziej egzotycznych zakątków globu. Nie zaprzestał podróży nawet wtedy, kiedy zmagał się z postępującą chorobą. Wszędzie, gdzie przebywał z papieską pielgrzymką zwracał się do człowieka, akcentował potrzebę jego niezbywalnych praw. Ojczyznę odwiedzał 8 razy. Pierwsza pielgrzymka Ojca Świętego do ojczyzny w 1979 roku była ewenementem. Następca św. Piotra odwiedził kraj komunistyczny. Historia nie znała takiego przypadku. Ta wizyta miała przełomowe znaczenie dla naszego kraju. Na Placu Zwycięstwa w Warszawie padły znamienne słowa „ Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi! I stało się tak – jak życzył swojej ojczyźnie… Kilkanaście miesięcy później rozpoczęły się wydarzenia polskiego Sierpnia. Śladem Polski poszły następnie inne kraje socjalistyczne.

Ekumenizm i stosunki międzyreligijne

Wiele czasu poświęcił budowie jedności pomiędzy Kościołami chrześcijańskimi. Jan Paweł II wielką wagę przywiązywał do stosunków z ludźmi innej wiary, nie tylko w ramach chrześcijaństwa, ale także członków innych religii i ateistów.

Papież młodych

Polski papież kochał dzieci. Była to miłość wzajemna. One traktowały go jak najlepszego przyjaciela. Był skorym do żartów, a jednocześnie głębokim filozofem i moralistą. Każdy jego gest, słowo, uśmiech wzbudzały ogromny entuzjazm. 20 grudnia 1985r. zapoczątkował tradycję dorocznych Światowych Dni Młodzieży. Tłumy przychodziły do niego, ponieważ był żywym świadectwem wiary i jedyną nadzieją. Potrafił prowadzić zabawny dialog z młodymi ludźmi nie tylko pod oknami przy Franciszkańskiej 3, ale i wprawić w trans czteromilionowy tłum filipińskiej Manili. Najlepiej czuł się w towarzystwie ludzi młodszych od siebie.

Choroba i śmierć

Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Zmarł w sobotę 2 kwietnia 2005r. o godzinie 21.37 po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego. Jego odejście wspierały czuwaniem i modlitwą miliony wiernych na całym świecie.

Jan Paweł Wielki

Po śmierci papieża, wielu duchownych przedstawicieli Watykanu, a także wierni oraz w mass-mediach zaczęto dodawać mu nowy przydomek nazywając go Janem Pawłem Wielkim. W historii Kościoła katolickiego tylko trzech papieży nosiło taki przydomek. Po raz pierwszy usłyszano go w odniesieniu naszego papieża w homilii wygłoszonej przez kardynała Angelo Sodano w czasie żałobnej mszy na Placu św. Piotra w niedzielę 3. kwietnia 2005 roku.

Beatyfikacja

13 maja 2005 następca Jana Pawła II, papież Benedykt XVI, zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego swojego Wielkiego Poprzednika.
Twórczość i publikacje
Karol Wojtyła jako poeta był zafascynowany romantyzmem, a szczególnie twórczością Cypriana Kamila Norwida.

Znane dramaty Karola Wojtyły:

• Hiob (1940)
• Jeremiasz (1940)
• Brat naszego Boga (1944-1950)
•  Przed sklepem jubilera (1960)
•  Promieniowanie ojcostwa (1964)
• Książki wydane jako Karol Wojtyła:
•  Świętego Jana od Krzyża nauka o wierze
• Miłość i odpowiedzialność
• Osoba i czy Znak, któremu sprzeciwiać się będą
•  Zagadnienie podmiotu moralności
• Elementarz etyczny
• Aby Chrystus się nami posługiwał

Takim go zapamięta świat

W dniu, w którym Jan Paweł II wstąpił na papieski tron, w Kościele rzymskokatolickim rozpoczęła się nowa era. Dla potomnych zostanie przede wszystkim orędownikiem pokoju i pojednania. Pierwszy przekroczył próg synagogi oraz meczetu. Samotnie stanął pod Ścianą Płaczu w Jerozolimie, aby złożyć hołd Żydom.
Następca św. Piotra fascynował i zadziwiał mocą swych dokonań, pokonywaniem barier dzielących ludzi, narody, religie. Jak żaden z poprzedników przybliżył watykański urząd do zwykłych ludzi Kościoła. Był najbardziej „ politycznym” z papieży, surowo potępiał tych, którzy nie przestrzegali praw człowieka. Każda podróż Jana Pawła II była autentyczną pielgrzymką do żyjącej świątyni Ludu Bożego. Nie mówił ludziom tego, co chcieliby usłyszeć – niezmiennie głosił stałe prawdy Boże. Nieustannie przekazywał naukę Kościoła. Uczył modlitwy, bronił życia, zabiegał o zjednoczenie wierzących w Boga. Podnosił zniewolonych z klęczek dokonując bezkrwawej rewolucji umysłów. Skromnie twierdził, że to Bóg zwyciężył w obaleniu komunizmu na Wschodzie. Podejmował się mediacji i wzywał do zaniechania przemocy w różnych konfliktach.
Cieszył się wielkim autorytetem moralnym w świecie jako obrońca praw człowieka. Inspirował wielkich mężów stanu do działań na rzecz zachowania pokoju na świecie. Nigdy nie przejmował się wymogami protokołu ustalonych wizyt. Często je łamał, aby być bliżej wiernych. Mówiono o Nim: „ Taki święty, taki zwyczajny”. Nie było w dziejach świata żadnego wodza, mędrca ani artysty, którego żegnano by tak jak Karola Wojtyłę 8 kwietnia 2005 roku.
Nasz Papież pozostawił nam i całemu światu cały swój dorobek, całe swoje święte życie, ważkie słowa. Nie zostaliśmy osieroceni ze wszystkim. Pozostała pamięć i o nią zadbajmy – przekażmy to dziedzictwo przyszłym pokoleniom.